Flash of Middelharnis, Deben, Juli 2024
We liepen vanaf de pub Ramsholt Inn langs de waterkant naar de doorgang van het voetpad en over de heuvel naar het eeuwenoude kerkje van wat ooit het dorpje Ramsholt was. Een holle weg en een overgroeide stenen trap leidde ons naar de ingang van het kerkhof.
We waren op zoek naar het graf van George Collins, die vanaf 1983, evenals George Collins, zijn vader, die van 1980 tot 1983 de havenmeester was.
Het graf van vader hadden we al tijdens 
eerdere reizen ontdekt. Van George junior echter geen spoor. Binnen in het kerkje troffen we een liturgisch boekje van de uitvaart. De heuvel afgedaald en aan de waterkant bij de pub aangekomen informeerde we bij de waardin waar de jonge George was begraven. George bleek niet begraven maar bevond zich in een urn naast de as van zijn tweelingbroer bij de familie. George is 93 jaar geworden en heeft alleen tijdens de kerstdagen en nieuwjaar van zijn heilige missie verstek laten gaan.
De Deben is een meanderende rivier een vijftal mijl ten noorden van Harwich, de ingang is lastig en onderhevig aan veranderingen. Relatief recente kaarten zijn te downloaden op de site van Eastcoast Rivers. Eenmaal verlost van het geweld van het stromende water en de kiezelbodem ligt het plaatsje Felixtow Ferry. Een kluster schepen van allerlei formaat en al of niet in de zachte modder liggen aan de vele moorings. Een mijl of drie verderop, in de bocht van de rivier liggen eveneens een aantal schepen aan moorings. Dit was het werkgebied van George. Wadringfield ligt enkele mijlen verderop, een dorpje waar op de zeilvereniging veel beroemde zeilers zijn opgegroeid. Aan het eind van de bevaarbare rivier ligt een klein stadje, Woodbridge. Met hoog water vaar je daar over een drempel de haven in waarna de rivier met het afgaande water droog valt; holy mud.
De eerste keer dat we, toen nog met de Ballad, aan een mooring bij de Ramsholt lagen was zo’n 20 jaar geleden. Niet wetende wat hier het gebruik was roeide we met de rubberboot naar de kant en troffen
George. We lagen wat hem betrof prima en moesten vijf pond in de pub in de Lifeboat collectebus stoppen, dat was het ‘havengeld’. George was altijd bezig, soms uitroeien van een wespennest, verzorgen van de moorings opknappen van het op het droge liggende opgetimmerde bootje; het havenkantoor.
Af en toe zeilde hij met zijn broer met de ‘Brio’ een stukje op de rivier. We vonden de Brio te koop, tussen andere bootjes die een zwaar leven hadden gehad, in Woodbridge, aan het einde van de Deben,
Elk jaar dat we Ramsholt bezochten vroegen we ons af; zou George nog leven? Hij bleek ongelofelijk taai, tot zijn 93 elke dag op zijn post hield hij de moorings in de gaten en zorgde hij ervoor dat het juiste gewicht schip aan de juiste mooring lag. De pub stopte hem een paar keer per week een maaltje toe dat hij op zijn eigen plek in de pub nuttigde, een gegraveerd messing plaatje zit ter herinnering vastgeschroefd op de wand achter zijn bankje. Ik ben er niet achter
gekomen of hij officieel betaald werd voor zijn dienst, voor zover ik heb gehoord leefde hij van zijn pensioen en van wat hij zo af en toe kreeg toegestopt van de eigenaren van de bij Ramsholt liggende schepen. In de pub hangt een portretfoto van een jongere George.
Dit jaar was het anders, op de jachtclub in Aldeburg hoorde we het nieuws dat deze inmiddels bekende ‘oudste havenmeester van Engeland’ rond kerstmis 2023 was overleden. Eenmaal aangekomen op de Deben pikte we een monoring op en roeiden met de rubberboot voor de zoveelste keer naar de oever. Ditmaal niet begroet door George. Ter nagedachtenis wandelde we door de velden naar het kerkje op de heuvel en zochten vergeefs naar zijn laatste rustplaats en troffen daar het programmaboekje van zijn uitvaart. Verstopt en scheef liggend in de modder ligt nog altijd onveranderd zijn grof getimmerde Harbour Office.
Kind regards,
Eric of the Streets
